Właściwości lecznicze ostropestu plamistego są cenione od ponad 2000 lat. Już w I w. naszej ery grecki lekarz wojskowy Pedanios Dioskurides polecał korzeń z miodem pitnym jako lek na wymioty oraz pisał, że gotowany z olejem i solą służy za jarzynę. Pliniusz Starszy wspomina ponadto działanie żółciopędne rośliny.1
W średniowieczu św. Hildegarda z Bingen zaleca ostropest plamisty na kłucie w boku, przez co dawniej rozumiano przeważnie zapalenie płuc i opłucnej. Uznawano, że korzeń ma działanie odwadniające i pobudzające wydzielanie mleka.1
Włoski lekarz Matthioli w XVI wieku przepisywał jego korzeń przeciw żółtaczce, kamicy nerkowej i „zatkanej wątrobie”.2
W XVIII w. używano ostropestu plamistego także na schorzenia wątroby.1 W Europie środkowej, a zwłaszcza w Prusach, uprawiany był już w XVII i XVIII w.3
Jeszcze w połowie XIX w. stosowano ostropest plamisty w chorobach wątroby, a także na wzdęcia, zatwardzenia i przy hemoroidach.1 Owoce były powszechnie stosowane w leczeniu, ale na początku XX w. straciły na znaczeniu. Odzyskały uznanie, gdy dzięki badaniom naukowym w wyciągach z owoców odkryto sylimarynę o działaniu ochronnym na wątrobę.
Amerykańscy Eklektycy używają nalewki z nasion na brak miesiączki, krwawienie, dysurie (trudności w oddawaniu moczu), kamienie żółciowe, przekrwienie, krwiomocz, schorzenia wątroby, chroniczne wymioty, zespół nerczycowy.
Baskowie używają wywaru z nasion jako środka przeciwzapalnego, przeciwnowotworowego, przeczyszczającego, moczopędnego, na poprawę trawienia, zatrzymującego krwawienie, obniżającego ciśnienie.
Niemcy używają jako środek łagodzący przy katarze i zapaleniu opłucnej, na żółtaczkę i zaburzenia żółciowe.
Libańczycy uważają napar z kwiatów za środek przestrajający, zbijający wysoką temperaturę i tonizujący.
Libańczycy używają naparu z nasion na kamienie pęcherzyka żółciowego i wątroby oraz jako środek mlekopędny, pobudzający i tonizujący.
Mieszkańcy Afryki Północnej stosują nalewkę z nasion na kaszel, zapalenie otrzewnej, zapalenie płuc lub oskrzeli i żylaki.
Turcy używają odwaru z mielonych prażonych na duszności przy schorzeniach oskrzeli.
Bibliografia: